En inmiddels ben ik alweer ruim een week “inwoner” van Parijs (kleinigheidje: alwaar de thermometer vandaag 27 graden bereikte). De tijd vliegt en sinds de vorige keer dat ik schreef heb ik weer een hoop meegemaakt en beleefd. Hieronder een update:

Het gaat goed! Het gaat supergoed!

Allereerst, het Frans leren gaat als een trein. De intensieve lessen op school in combinatie met het dagelijks enkel en alleen maar spreken en horen van de Franse taal zorgen ervoor dat mijn Frans met sprongen vooruit gaat. Ik merk zelfs dat ik het lastig vind om te switchen naar Engels, of zelfs Nederlands, omdat de Franse vertaalknop in mijn hoofd nu al een week lang elke dag non-stop op actief staat. Inmiddels kan ik gesprekken van willekeurige voorbijgangers of mede-metroreizigers redelijkerwijs volgen (hoe leuk, hoe leuk) en kan ik me voordoen als een heuse Française wanneer ik in een café een koffie en een baguette bestel. Het lastige aan de laatste situatie is echter dat de serveur in kwestie hele (taaltechnisch moeilijke) verhalen in het Frans kan gaan vertellen, waarop ik enkel een stom knikje of een “Oui, haha!” als respons kan geven. In de hoop dat dat past bij hetgeen hij me verteld heeft. ;p

De lessen op school zijn erg leerzaam; voornamelijk interactief en middels dialogen wordt geoefend met de Franse grammatica, uitspraak en vocabulaire. Mijn ‘hoofd’klas (‘hoofd’, want ik heb meerdere verdiepende lessen in andere, kleinere klassen met andere docenten) van deze week bestond uit twaalf studenten, afkomstig uit Brazilië, Tsjechië, Japan en Zuid-Korea, en onze docente Caroline. Helaas voor mij was mijn eerste week in Parijs de laatste week voor de meeste studenten uit mijn klas; zij zijn dit weekend weer naar huis vertrokken. Ook Caroline had haar laatste week bij ons. Je bouwt hier, mede door de intensieve interactieve lessen, behoorlijk snel een band op met medestudenten en docenten, waardoor het afscheid nemen (ondanks dat je elkaar net vijf dagen kent) best lastig kan zijn, mede in de wetenschap dat je elkaar, hoogstwaarschijnlijk, nooit meer zult zien. Vrijdag hebben we dan ook onze les laten vervallen en zijn gezamenlijk, als afscheid, naar een sushi bar aan de voet van de eiffeltoren gegaan. Dit mondde uit in een erg gezellige en smakelijke avond. Het vertrek van deze studenten en docent betekent echter ook dat ik de komende week, samen met de twee studenten uit mijn huidige klas die ook nog twee weken blijven, in een volledig nieuwe klas mét nieuwe docent terecht kom. Ik ben erg benieuwd en hoop op leuke nieuwe contacten, aangezien de nieuwe studenten hoogstwaarschijnlijk ook minstens nog twee weken blijven (net als ik).

Uiteraard heb ik tussen de lessen door ook genoeg vrije tijd om Parijs in te gaan. Minus één dag (waarop ik ineens even héél erg ziek was), ben ik elke dag op pad geweest. In mijn eentje heb ik onder meer île-de-la-Cité bezocht, met de Notre Dame, de beroemde bruggen en de Marché aux Fleurs. Ook heb ik de beroemde boekwinkel Shakespeare and Company een bezoekje gebracht, alwaar veel schrijvers hun heil vinden en vonden, maar waar je als claustrofoob niet moet komen. De afgelopen week heb ik echter de meeste vrije tijd met Ines gespendeerd; het meisje uit Kroatië dat ik op dag één bij het introductiepraatje heb leren kennen. Helaas zit zij niet in mijn klas en heeft ze les op andere tijden, maar gelukkig kunnen we genoeg momenten vinden om samen leuke dingen te ondernemen. Vandaag hebben we bijvoorbeeld de hele dag onder de eiffeltoren gelegen met een wijntje en hebben we genoten van de zon en van het feit dat we daar zomaar de hele dag onder de eiffeltoren kónden liggen. Eerder deze week zijn we, in tegenstelling tot vandaag, op culturele tour geweest. Zo hebben we Montmartre bezocht, hebben we rondgedwaald over de bijbehorende begraafplaats met onder andere de graven van zangeres Dalida en schrijver Emile Zola, hebben we in de late avond de Tour Montparnasse bestegen om ons te laten overdonderen door het magische panorama Parijs en ook de top van de Tour Eiffel heeft ons al mogen ontmoeten. Echter, bovenal zijn we te vinden op de kleine, lokale terrasjes en op het gras van Trocadéro of Champs de Mars. Ook de garçon van de crêperie bij de eiffeltoren, alwaar we iedere morgen onze verse koffie halen, weet inmiddels wie we zijn en hoe we onze koffie drinken. En hoewel er nog genoeg plannen voor de komende twee weken op tafel liggen is het een heerlijk gevoel om niet héél Parijs in, bijvoorbeeld, één weekend te moeten en willen zien. Er heerst vooral een sfeer van ontspanning: ik heb alles al drie keer eerder gezien (lees: ik hoef niet meer alles te zien), en ik ben hier nu voor drie hele weken. Tijd genoeg! Het woord ‘haast’ heb ik echt even helemaal uit mijn woordenboek verwijderd. Heerlijk, heerlijk, heerlijk.

Enfin, ik ga mijn bed opzoeken. Ik kijk uit naar morgen en de komende dagen: een nieuwe week met nieuwe lessen en nieuwe contacten! Ik wil er nog niet aan denken om terug te keren naar Nederland, daarvoor voel ik me hier téveel op mijn plek.

Bisou! X