kirsteninparijs.reismee.nl

Comme le temps passe vite!

Lieve allemaal,

Zoals de titel al zegt: wat is de tijd voorbij gevlóóógen!Bij deze alweer een laatste weblog op de laatste dag van mijn Parijs-avontuur. Op het moment van het schrijven van dit verhaaltje bevind ik mij op l’Aeroport Charles de Gaulle, vanwaar mijn vliegtuig over enkele uurtjes zal vertrekken. Wanneer jullie dit lezen ben ik echter, als het goed is, al lang en breed weer terug in Nederland. Ik heb de afgelopen dagen weinig tijd (en zin, en internetconnectie) gehad om te schrijven over mijn belevenissen. Nu heb ik echter nog twee uur voordat ik de lucht in ga, dus mooi tijd voor een laatste blog.

De vorige keer ben ik gebleven bij het feit dat ik vanaf de tweede week een volledig nieuwe klas (en docent) zou krijgen, en dat ik hoopte dat ik er een beetje leuke contacten aan zou overhouden. Nou, dat is zeker gelukt. Onze klas (die twee weken lang dezelfde samenstelling heeft gehouden) bestond uit negen personen, afkomstig uit Zuid-Korea, Italië, Spanje, Brazilië, Saudi-Arabië, Duitsland, Colombia en Japan. Onze docente was Anne; werkelijk een lieverd. Zij staat al dertig jaar voor de klas om Frans te leren aan niet-Fransen. Dankzij haar en dankzij de frequente contacten met mijn klasgenoten en mijn gastgezin is mijn Frans de laatste twee weken wederom met sprongen vooruit gegaan. Op de laatste dag ontving ik dan ook een certificaat van Anne, waarop ik op verschillende punten beoordeeld werd met enkel très bien en excellent. Iemand (uit Nederland) vroeg me of ik nu dan ook echt vloeiend Frans spreek. Om dat idee uit de wereld te helpen: NEE. Absoluut niet. Daarvoor zijn drie weken (uiteraard) veel te kort; überhaupt denk ik dat het voor een niet-française niet te realiseren is om de taal vloeiend te leren spreken. ’t Is meer dat ik me nu, in dagelijkse situaties, meestal niet meer in het Engels hoef te verwoorden of mijn gesprekspartner moet vragen over te schakelen naar Engels, maar dat alles nu zo’n beetje wel in het Frans lukt inclusief redelijk goede grammatica en werkwoordsvormen. Met uitzondering van eindeloze gesprekken met Ines, Elisa en Virginia (de meiden met wie ik hier het meest omga), waarin we stiekem toch vaak overgingen op een soort Franglais. Een behoorlijk lachwekkende mix van Frans en Engels, om het gesprek – gezien onze toch relatief beperkte Franse vocabulaire – toch redelijk vloeiend te laten verlopen. Zinnen als 'J’ai été à la Tour Eiffel et il y était un homme qui was really weird' (om maar even wat te verzinnen) waren dan ook aan de orde van de dag.

De afgelopen twee weken heb ik, uiteraard, weer een hoop ondernomen en heb ik alle tijd die ik had optimaal benut. Ik verwijs jullie naar mijn foto´s op Facebook als jullie willen zien aan welke plekken ik allemaal een bezoekje heb gebracht. Je kunt er van uit gaan dat ik al het bezienswaardige in Parijs ook daadwerkelijk gezien heb, waaronder het prachtige Jardin du Luxembourg, Musée d'Orsay, Palais Royal en Boulevard Haussman met zijn luxe boutiques. Ik heb praktisch alles op de kiek gezet; in totaal heb ik – jawel – 1400 foto’s gemaakt. Echter, voor mijn doen is dat nog erg weinig in een tijdsbestek van drie weken.

Ook op de laatste lesdag heeft mijn camera overuren gemaakt. Iedereen moest en zou met elkaar op de foto en ook een foto met docente Anne mocht niet ontbreken. Het voelde vreemd om voor de laatste keer de inmiddels vertrouwde school uit te lopen, en om alles wat inmiddels veilig voor me voelde achter te laten. De afgelopen week was sowieso een week vol met 'laatste keren'. De laatste keer ontbijten met het gezin, de laatste keer les van docent X met wie je zo gelachen hebt, de laatste keer les van docent A die er lol in heeft om de Franse grammatica op zo creatief mogelijke wijze uit te leggen, de laatste keer de route naar de metro, de laatste keer een broodje halen bij de boulangerie op de hoek.. het mag wat melodramatisch klinken, maar geloof me, afscheid nemen is werkelijk niet mijn sterkste kant. Om nog niet aan het afscheid van elkaar te hoeven toegeven, zijn Ines, Virginia, Elisa en ik na de laatste les nog een hapje gaan eten in de buurt van de Eiffeltoren, zodat we ook deze nog een laatste ‘au revoir’ konden zeggen. Het afscheid van elkaar viel ons allen zwaar (je bent toch twee of zelfs drie weken intensief met elkaar opgetrokken), maar uiteraard was dit op een gegeven moment toch echt onvermijdelijk wanneer we de laatste metro naar huis nog wilden halen. Gelukkig is er Facebook. En het scheelt dat alle meiden met wie ik frequent contact heb gehad, net als ik, vandaag weer naar huis vertrekken.

Nu ik op het vliegveld zit, ook afscheid genomen heb van mijn lieve gastgezin (de jongste telg was enorm verdrietig dat ik moest vertrekken, ach gos) en het centrum van Parijs al 30 km achter me ligt is het voor mij pas echt reëel; het is echt voorbij. Ik ga terug naar Nederland en al wat rest zijn de herinneringen. Ik mis Parijs nu al, maar zie daarin vooral het positieve: iets missen en er met een gevoel van heimwee naar terug kijken betekent meteen ook dat het een enorm leuke tijd geweest is. Of eigenlijk mis ik niet echt de stad, omdat ik weet dat ik daar vrij gemakkelijk weer naartoe kan, maar alle kleine dingen die juist déze reis zo speciaal maakten. De nieuwe contacten van over de hele wereld, de gastvrijheid van de familie waar ik verbleef, de sfeer op school.. een volgende reis naar Parijs zal daarom nooit meer hetzelfde zijn. Maar wat ben ík blij dat ik voor deze reis gekozen heb en dat ik deze stap heb gezet. Het is volgens mij de beste keuze die ik in jaren heb gemaakt. Deze reis heeft me, zowel op persoonlijk als op taaltechnisch vlak, heel erg goed gedaan. Ik heb met volle teugen genoten van het échte Franse leven en heb alles eruit gehaald wat erin zat.Het zal echter nog wel een tijdje duren voordat ik op deze periode kan terugkijken met enkel en alleen maar mooie herinneringen, zonder meteen een sterk gevoel van heimwee te hebben. Ik voel me op dit moment nog zo verbonden met Parijs en mijn nieuwe vrienden, dat het lastig is om het gemis níet te voelen. Elk klein detail, een chanson die we geluisterd hebben in de klas, een man die lijkt op de garçon van de crêperie.. alles doet me nog denken aan deze geweldige tijd en laat me wensen dat de tijd drie weken terug kon worden gezet. Maar terug naar de realiteit: toutes les bonnes choses ont une fin (all good things come to an end)! En zo ook mijn Parijs-avontuur.

Het is voorbij, maar wat héb ik genoten! Het was werkelijk onvergetelijk.
Of zoals de Fransen zeggen: inoubliable!

Een laatste bisou uit Frankrijk,

Kirsten

Reacties

Reacties

Esmeralda

Geweldig dat je zo genoten heb :) Wat is het toch heerlijk, Parijs, de taal, de mensen, de parken etc

Gianna

Oww wat klinkt dat goed helemaal top!!:)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active