Comme le temps passe vite!
Lieve allemaal,
Zoals de titel al zegt: wat is de tijd voorbij gevlóóógen!Bij deze alweer een laatste weblog op de laatste dag van mijn Parijs-avontuur. Op het moment van het schrijven van dit verhaaltje bevind ik mij op l’Aeroport Charles de Gaulle, vanwaar mijn vliegtuig over enkele uurtjes zal vertrekken. Wanneer jullie dit lezen ben ik echter, als het goed is, al lang en breed weer terug in Nederland. Ik heb de afgelopen dagen weinig tijd (en zin, en internetconnectie) gehad om te schrijven over mijn belevenissen. Nu heb ik echter nog twee uur voordat ik de lucht in ga, dus mooi tijd voor een laatste blog.
De vorige keer ben ik gebleven bij het feit dat ik vanaf de tweede week een volledig nieuwe klas (en docent) zou krijgen, en dat ik hoopte dat ik er een beetje leuke contacten aan zou overhouden. Nou, dat is zeker gelukt. Onze klas (die twee weken lang dezelfde samenstelling heeft gehouden) bestond uit negen personen, afkomstig uit Zuid-Korea, Italië, Spanje, Brazilië, Saudi-Arabië, Duitsland, Colombia en Japan. Onze docente was Anne; werkelijk een lieverd. Zij staat al dertig jaar voor de klas om Frans te leren aan niet-Fransen. Dankzij haar en dankzij de frequente contacten met mijn klasgenoten en mijn gastgezin is mijn Frans de laatste twee weken wederom met sprongen vooruit gegaan. Op de laatste dag ontving ik dan ook een certificaat van Anne, waarop ik op verschillende punten beoordeeld werd met enkel très bien en excellent. Iemand (uit Nederland) vroeg me of ik nu dan ook echt vloeiend Frans spreek. Om dat idee uit de wereld te helpen: NEE. Absoluut niet. Daarvoor zijn drie weken (uiteraard) veel te kort; überhaupt denk ik dat het voor een niet-française niet te realiseren is om de taal vloeiend te leren spreken. ’t Is meer dat ik me nu, in dagelijkse situaties, meestal niet meer in het Engels hoef te verwoorden of mijn gesprekspartner moet vragen over te schakelen naar Engels, maar dat alles nu zo’n beetje wel in het Frans lukt inclusief redelijk goede grammatica en werkwoordsvormen. Met uitzondering van eindeloze gesprekken met Ines, Elisa en Virginia (de meiden met wie ik hier het meest omga), waarin we stiekem toch vaak overgingen op een soort Franglais. Een behoorlijk lachwekkende mix van Frans en Engels, om het gesprek – gezien onze toch relatief beperkte Franse vocabulaire – toch redelijk vloeiend te laten verlopen. Zinnen als 'J’ai été à la Tour Eiffel et il y était un homme qui was really weird' (om maar even wat te verzinnen) waren dan ook aan de orde van de dag.
De afgelopen twee weken heb ik, uiteraard, weer een hoop ondernomen en heb ik alle tijd die ik had optimaal benut. Ik verwijs jullie naar mijn foto´s op Facebook als jullie willen zien aan welke plekken ik allemaal een bezoekje heb gebracht. Je kunt er van uit gaan dat ik al het bezienswaardige in Parijs ook daadwerkelijk gezien heb, waaronder het prachtige Jardin du Luxembourg, Musée d'Orsay, Palais Royal en Boulevard Haussman met zijn luxe boutiques. Ik heb praktisch alles op de kiek gezet; in totaal heb ik – jawel – 1400 foto’s gemaakt. Echter, voor mijn doen is dat nog erg weinig in een tijdsbestek van drie weken.
Ook op de laatste lesdag heeft mijn camera overuren gemaakt. Iedereen moest en zou met elkaar op de foto en ook een foto met docente Anne mocht niet ontbreken. Het voelde vreemd om voor de laatste keer de inmiddels vertrouwde school uit te lopen, en om alles wat inmiddels veilig voor me voelde achter te laten. De afgelopen week was sowieso een week vol met 'laatste keren'. De laatste keer ontbijten met het gezin, de laatste keer les van docent X met wie je zo gelachen hebt, de laatste keer les van docent A die er lol in heeft om de Franse grammatica op zo creatief mogelijke wijze uit te leggen, de laatste keer de route naar de metro, de laatste keer een broodje halen bij de boulangerie op de hoek.. het mag wat melodramatisch klinken, maar geloof me, afscheid nemen is werkelijk niet mijn sterkste kant. Om nog niet aan het afscheid van elkaar te hoeven toegeven, zijn Ines, Virginia, Elisa en ik na de laatste les nog een hapje gaan eten in de buurt van de Eiffeltoren, zodat we ook deze nog een laatste ‘au revoir’ konden zeggen. Het afscheid van elkaar viel ons allen zwaar (je bent toch twee of zelfs drie weken intensief met elkaar opgetrokken), maar uiteraard was dit op een gegeven moment toch echt onvermijdelijk wanneer we de laatste metro naar huis nog wilden halen. Gelukkig is er Facebook. En het scheelt dat alle meiden met wie ik frequent contact heb gehad, net als ik, vandaag weer naar huis vertrekken.
Nu ik op het vliegveld zit, ook afscheid genomen heb van mijn lieve gastgezin (de jongste telg was enorm verdrietig dat ik moest vertrekken, ach gos) en het centrum van Parijs al 30 km achter me ligt is het voor mij pas echt reëel; het is echt voorbij. Ik ga terug naar Nederland en al wat rest zijn de herinneringen. Ik mis Parijs nu al, maar zie daarin vooral het positieve: iets missen en er met een gevoel van heimwee naar terug kijken betekent meteen ook dat het een enorm leuke tijd geweest is. Of eigenlijk mis ik niet echt de stad, omdat ik weet dat ik daar vrij gemakkelijk weer naartoe kan, maar alle kleine dingen die juist déze reis zo speciaal maakten. De nieuwe contacten van over de hele wereld, de gastvrijheid van de familie waar ik verbleef, de sfeer op school.. een volgende reis naar Parijs zal daarom nooit meer hetzelfde zijn. Maar wat ben ík blij dat ik voor deze reis gekozen heb en dat ik deze stap heb gezet. Het is volgens mij de beste keuze die ik in jaren heb gemaakt. Deze reis heeft me, zowel op persoonlijk als op taaltechnisch vlak, heel erg goed gedaan. Ik heb met volle teugen genoten van het échte Franse leven en heb alles eruit gehaald wat erin zat.Het zal echter nog wel een tijdje duren voordat ik op deze periode kan terugkijken met enkel en alleen maar mooie herinneringen, zonder meteen een sterk gevoel van heimwee te hebben. Ik voel me op dit moment nog zo verbonden met Parijs en mijn nieuwe vrienden, dat het lastig is om het gemis níet te voelen. Elk klein detail, een chanson die we geluisterd hebben in de klas, een man die lijkt op de garçon van de crêperie.. alles doet me nog denken aan deze geweldige tijd en laat me wensen dat de tijd drie weken terug kon worden gezet. Maar terug naar de realiteit: toutes les bonnes choses ont une fin (all good things come to an end)! En zo ook mijn Parijs-avontuur.
Het is voorbij, maar wat héb ik genoten! Het was werkelijk onvergetelijk.
Of zoals de Fransen zeggen: inoubliable!
Een laatste bisou uit Frankrijk,
Kirsten
Ma première semaine..
En inmiddels ben ik alweer ruim een week “inwoner” van Parijs (kleinigheidje: alwaar de thermometer vandaag 27 graden bereikte). De tijd vliegt en sinds de vorige keer dat ik schreef heb ik weer een hoop meegemaakt en beleefd. Hieronder een update:
Het gaat goed! Het gaat supergoed!
Allereerst, het Frans leren gaat als een trein. De intensieve lessen op school in combinatie met het dagelijks enkel en alleen maar spreken en horen van de Franse taal zorgen ervoor dat mijn Frans met sprongen vooruit gaat. Ik merk zelfs dat ik het lastig vind om te switchen naar Engels, of zelfs Nederlands, omdat de Franse vertaalknop in mijn hoofd nu al een week lang elke dag non-stop op actief staat. Inmiddels kan ik gesprekken van willekeurige voorbijgangers of mede-metroreizigers redelijkerwijs volgen (hoe leuk, hoe leuk) en kan ik me voordoen als een heuse Française wanneer ik in een café een koffie en een baguette bestel. Het lastige aan de laatste situatie is echter dat de serveur in kwestie hele (taaltechnisch moeilijke) verhalen in het Frans kan gaan vertellen, waarop ik enkel een stom knikje of een “Oui, haha!” als respons kan geven. In de hoop dat dat past bij hetgeen hij me verteld heeft. ;p
De lessen op school zijn erg leerzaam; voornamelijk interactief en middels dialogen wordt geoefend met de Franse grammatica, uitspraak en vocabulaire. Mijn ‘hoofd’klas (‘hoofd’, want ik heb meerdere verdiepende lessen in andere, kleinere klassen met andere docenten) van deze week bestond uit twaalf studenten, afkomstig uit Brazilië, Tsjechië, Japan en Zuid-Korea, en onze docente Caroline. Helaas voor mij was mijn eerste week in Parijs de laatste week voor de meeste studenten uit mijn klas; zij zijn dit weekend weer naar huis vertrokken. Ook Caroline had haar laatste week bij ons. Je bouwt hier, mede door de intensieve interactieve lessen, behoorlijk snel een band op met medestudenten en docenten, waardoor het afscheid nemen (ondanks dat je elkaar net vijf dagen kent) best lastig kan zijn, mede in de wetenschap dat je elkaar, hoogstwaarschijnlijk, nooit meer zult zien. Vrijdag hebben we dan ook onze les laten vervallen en zijn gezamenlijk, als afscheid, naar een sushi bar aan de voet van de eiffeltoren gegaan. Dit mondde uit in een erg gezellige en smakelijke avond. Het vertrek van deze studenten en docent betekent echter ook dat ik de komende week, samen met de twee studenten uit mijn huidige klas die ook nog twee weken blijven, in een volledig nieuwe klas mét nieuwe docent terecht kom. Ik ben erg benieuwd en hoop op leuke nieuwe contacten, aangezien de nieuwe studenten hoogstwaarschijnlijk ook minstens nog twee weken blijven (net als ik).
Uiteraard heb ik tussen de lessen door ook genoeg vrije tijd om Parijs in te gaan. Minus één dag (waarop ik ineens even héél erg ziek was), ben ik elke dag op pad geweest. In mijn eentje heb ik onder meer île-de-la-Cité bezocht, met de Notre Dame, de beroemde bruggen en de Marché aux Fleurs. Ook heb ik de beroemde boekwinkel Shakespeare and Company een bezoekje gebracht, alwaar veel schrijvers hun heil vinden en vonden, maar waar je als claustrofoob niet moet komen. De afgelopen week heb ik echter de meeste vrije tijd met Ines gespendeerd; het meisje uit Kroatië dat ik op dag één bij het introductiepraatje heb leren kennen. Helaas zit zij niet in mijn klas en heeft ze les op andere tijden, maar gelukkig kunnen we genoeg momenten vinden om samen leuke dingen te ondernemen. Vandaag hebben we bijvoorbeeld de hele dag onder de eiffeltoren gelegen met een wijntje en hebben we genoten van de zon en van het feit dat we daar zomaar de hele dag onder de eiffeltoren kónden liggen. Eerder deze week zijn we, in tegenstelling tot vandaag, op culturele tour geweest. Zo hebben we Montmartre bezocht, hebben we rondgedwaald over de bijbehorende begraafplaats met onder andere de graven van zangeres Dalida en schrijver Emile Zola, hebben we in de late avond de Tour Montparnasse bestegen om ons te laten overdonderen door het magische panorama Parijs en ook de top van de Tour Eiffel heeft ons al mogen ontmoeten. Echter, bovenal zijn we te vinden op de kleine, lokale terrasjes en op het gras van Trocadéro of Champs de Mars. Ook de garçon van de crêperie bij de eiffeltoren, alwaar we iedere morgen onze verse koffie halen, weet inmiddels wie we zijn en hoe we onze koffie drinken. En hoewel er nog genoeg plannen voor de komende twee weken op tafel liggen is het een heerlijk gevoel om niet héél Parijs in, bijvoorbeeld, één weekend te moeten en willen zien. Er heerst vooral een sfeer van ontspanning: ik heb alles al drie keer eerder gezien (lees: ik hoef niet meer alles te zien), en ik ben hier nu voor drie hele weken. Tijd genoeg! Het woord ‘haast’ heb ik echt even helemaal uit mijn woordenboek verwijderd. Heerlijk, heerlijk, heerlijk.
Enfin, ik ga mijn bed opzoeken. Ik kijk uit naar morgen en de komende dagen: een nieuwe week met nieuwe lessen en nieuwe contacten! Ik wil er nog niet aan denken om terug te keren naar Nederland, daarvoor voel ik me hier téveel op mijn plek.
Bisou! X
Au fur et à mésure.. (Petit à petit...)
Bonsoir!
Vooraf een wist-je-dat. Wist je dat: Franse toetsenborden behoorlijk afwijken van Nederlandse? Je moet je bij onderstaande tekst bedenken dat ik in eerste instantie voor elke A een Q heb getypt, voor elke M een komma, voor elke W een Z en voor elke punt een punt-komma. Het typen van dit stukje heeft me door al dat ge-backspace en ge-delete daarom heel wat tijd gekost. Mais ce n`est pas grave; ik wil jullie graag vertellen over mijn ervaringen tijdens de eerste twee dagen in het prachtige Parijs.
Nog een wist-je-dat. Wist-je-dat: wanneer je voor Nederlandse begrippen goed Frans spreekt, dat niet betekent dat je voor Franse begrippen óók goed Frans spreekt? Jeetje, dat valt effe tegen zeg! Het gaat zo snel, dat ik vaak maar drie of vier woorden uit een zin kan oppikken. Daarmee begrijp ik overigens vaak wel wat er met de hele zin bedoeld wordt, maar pfoeh, Frans is écht de TGV onder de talen. Echter, en vandaar ook de titel, ik heb wel het idee dat het, nu al, beetje bij beetje steeds beter gaat. Ik leer van elke zin die tegen me gesproken wordt.
Tot zover de wist-je-datjes. Nu mijn ervaringen tot nu toe.
Na een wat roerig en stressvol begin (zie Facebook: iets met een snelweg en de ANWB), verliep mijn reis verder voorspoedig. Na nog geen uur vliegen landde ik veilig en wel op Paris Charles de Gaulle. Ook de treinreis naar het centrum van Parijs, het regelen van een heuse Parijse OV-chipkaart en het vinden van het huis van mijn gastgezin ging in één keer goed. Mijn gastgezin laat zich het best omschrijven als een traditioneel gezin: vader werkt en moeder is de maitresse de la maison. Het gezin heeft, zoals gezegd, zes kinderen (en een beagle), waarvan de oudste op dit moment in Londen studeert. Ik verblijf op haar kamer, mét eigen badkamer. De twee jongsten (Paul et Ghiolain, de enige jongens in huis) zijn werkelijk schatten en ze praten me de oren van het hoofd. Het gezin heeft al jarenlange ervaring met buitenlandse studenten, wat ook te merken is aan de articulatie van hun Frans wanneer ze tegen mij spreken (erg fijn!). De familie is erg betrokken en enthousiast en probeert mij zoveel mogelijk mee te geven van de Franse taal en cultuur (ze praten dan ook stug door in het Frans terwijl ze dondersgoed weten dat ik er op een gegeven moment geen woord meer van begrijp). Ik krijg van alles te proeven dat volgens Violaine (mijn gast'moeder') typisch Frans is. Ook heb ik geleerd over De Grote Drie uit Frankrijk: du vin, du pain et du boursin. Je begrijpt, je hoort mij niet klagen. ;) Overigens ook grappig: bij etenstijd rinkelt er een bel door het huis, zodat iedereen weet dat hij/zij aan tafel mag verschijnen. Naast ikzelf verblijven er ook nog twee Italiaanse studenten bij de familie. Zij zijn ook gisteren aangekomen en zullen, net als ik, drie weken blijven. Helaas studeren ze niet aan dezelfde school als ik, dus ik zal ze niet veel zien.
Dat wat betreft het gezin.
Vandaag had ik mijn eerste schooldag, welke bestond uit een mondelinge taaltest (een schriftelijke had ik online al gedaan) om mijn niveau te bepalen en een introductiepraatje door één van de docenten. De reis van Boulogne (waar ik woon) naar de school in het centrum van Parijs duurt in totaal een klein half uurtje. Hierbij kom ik elke dag langs de Eiffeltoren én de Arc de Triomph. Een beter begin van de dag kun je niet hebben, toch? Toevallig liep ik meteen een Nederlandse jongen tegen het lijf, een student uit Groningen, die omwille van zijn werk ook Frans gaat leren. Ook ben ik samen met Ines, een meisje uit Kroatië, op zoek gegaan naar een boekenwinkel om onze studieboeken te kopen. Vervolgens hebben we heerlijk geluncht en besloten we mee te gaan met een Visité Guidée naar Saint-Germain des Près (een rijkere wijk van Parijs), georganiseerd door de school. Bovendien heb ik veel andere studenten leren kennen. Echter, de meesten zitten niet in de klas waarin ik ingedeeld ben, waardoor ik hen niet meer (veel) zal zien.
Mijn lessen vandaag begonnen om 16h20 en duurden tot 19h30. Elke dag heb ik deze Course Principal op dezelfde tijd. Daarnaast heb ik op dinsdag, woensdag en donderdag (in de middag) nog extra lessen in grammatica, uitspraak en begrip/luisteren. Mijn eerste les vandaag was erg boeiend en ik heb zeker het gevoel op het goede niveau ingedeeld te zijn. Ik kon het prima volgen. Mijn klas wisselt elke week qua samenstelling (omdat er elke week studenten weggaan en weer aankomen), maar het gemiddelde aantal leerlingen is tien tot twaalf en de meest gehoorde afkomsten tot nu toe zijn Brazilië, Polen, Japan, Rusland en Duitsland. Contact leggen gaat, ondanks de taalbarriere, erg gemakkelijk. :)
Tot zover het informatieve gedeelte. Nu mijn gevoelsleven.
WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH. IK BEN ZOOOOOO BLIJ!!! IK VOEL ME ZOOOO GOED!!!
En tot zover mijn gevoelsleven. Ik kan het simpelweg niet anders brengen. Het eerste aanblik van de eiffeltoren vanmorgen zorgde ervoor dat ik het bijna te kwaad kreeg van het geluksgevoel waarmee ik overspoeld werd. Hier hoor ik thuis. Geen twijfel over mogelijk.
Enfin, ik ga er een eind aan breien, omdat ik nu nogal lang de computer van mijn gastgezin bezet hou. WiFi werkt niet op mijn laptop helaas. Ook foto's uploaden werkt niet echt, maar dat komt later wel. Ik duik nu m'n bedje in om Boer Zoekt Vrouw terug te kijken via m'n telefoon. Typisch Frans, toch?! ;)
Bisou, Kirsten
Compte à rebours (Countdown)
Bonjour à tous! Dag allen!
Nog ruim een week en dan sta ik op Schiphol te popelen om mijn Air France Airbus te betreden. Nog ruim een week en ik zet, voor de zoveelste keer, voet op Parijse bodem om daar deze keer drie weken als quasi-inwoner te verblijven. Hoewel een periode van drie weken wellicht relatief kort is om een online reisdagboek bij te houden, heb ik besloten dit toch te doen onder het mom van 'dat is leuk voor later, als een herinnering'. Omdat ik uiteraard vermoed dat mijn tijd in Parijs er één wordt om nooit meer te willen vergeten.
Omdat ik herhaaldelijk de vraag heb gekregen wat ik nou eigenlijk precies ga doen, waarom, en waar ik ga 'wonen', zal ik jullie dat vertellen. Voor de geïnteresseerden: de Franse taal en cultuur hebben voor mij altijd een speciale plek gehad. Op de middelbare school al ondervond ik snel dat de Franse taal mij lag, en dat ik, hoe dan ook, ooit iets met deze taal wilde gaan doen.Altijd, tot op heden, heb ik mijn Frans proberen bij te spijkeren en bij te houden door middel van het luisteren en eindeloos herhalen van Franse liedjes en het kijken naar Franse kinderprogramma's op tv (daar praten ze tenminste nog redelijk langzaam!).Een studie Franse taal en cultuur werd het uiteindelijk niet, omwille van beperkte beroepsmogelijkheden en téveel literatuur. Echter, de wil om fatsoenlijk Frans te kunnen spreken is nooit vervlogen.
Sterker nog dan mijn liefde voor de Franse taal is mijn liefde voor de stad Parijs. Al sinds de eerste keer dat ik daar kwam, weet ik dat dát de plaats is waar ik hoor te zijn. Op het moment dat ik daar voet aan bodem zet, krijg ik een niet uit te leggen ik-ben-thuis gevoel. Heel bijzonder om te ervaren; wellicht in een vorig leven een klassieke Parissiene geweest. ;) Vorig jaar juni ben ik een week in mijn eentje naar deze prachtige, sfeervolle stad geweest, puur en alleen omdat ik er zó graag weer even wilde zijn. Om rond te dwalen langs de Seine, om me te vergapen aan alle mooie gebouwen en parken die Parijs rijk is. Het was mijn derde bezoek aan Parijs, en eveneens het bezoek dat mij deed realiseren dat ik hier ooit mijn bestaan zou willen vestigen. Tevens ontstond ook dáár het idee om Frans te gaan studeren in Parijs. En zodoende.Nu ik afgestudeerd ben is dít het moment om er nog even tussenuit te glippen. Drie maanden geleden nam ik contact op met Travel Active, de organisatie die deze belevenis mede mogelijk maakt, en toen is het balletje gaan rollen.
Volgende week zondag, 9 september, vertrek ik naar Parijs voor een drieweekse intensieve taalcursus. Frans, uiteraard. Deze cursus van 30 lesuren van 45 minuten (per week) volg ik op een vooraanstaande talenschool nabij Place Victor Hugo en de Arc de Triomphe in het centrum van de stad, tezamen met een (wisselend) groepje van ongeveer 12 andere studenten afkomstig van over de hele wereld. Met name Chinezen blijken goed vertegenwoordigd in zo'n klas. Elke dag zal ik tot vroeg in de middag les hebben, en in het weekend ben ik vrij. Genoeg tijd dus om de stad in te gaan. Ook de talenschool organiseert vaak leuke uitstapjes richting bijvoorbeeld Versailles. Ik zal mijn tijd daar hoe dan ook prima omkrijgen! Op zaterdag 29 september zal ik weer terugvliegen naar Nederland.
Tijdens deze drie weken zal ik verblijven in een gastgezin, alwaar ik een eigen kamer heb en met wie ik 's ochtends en 's avonds aan tafel schuif. Mijn gastgezin (met 6 kinderen (!!) tussen 8 en 20 jaar en een hond) woont in een buitenwijk van Parijs, in Boulogne, nabij Bois de Boulogne, het grootste park van de stad. Ik vermoed dan ook dat ik vele uurtjes, al studerend, in het gras zal doorbrengen. Mijn gastgezin heb ik gisteren een kaartje gestuurd om hen alvast te bedanken voor hun gastvrijheid, en om hen te laten weten hoe laat ik zondag verwacht bij hun te zijn. Ik ben erg benieuwd naar deze mensen, en hoewel ik het ook spannend vind om daar straks aan te bellen met mijn koffer, kijk ik er erg naar uit om hen te ontmoeten!
Ik realiseer me dat drie weken Frans leren bij lange na niet genoeg is om 'fatsoenlijk' Frans te kunnen spreken, maar daar gaat het mij ook niet om. Het gaat mij nu voornamelijk om de ervaring. Het wonen in Parijs, deel uitmaken van een Frans gezin. Het écht meekrijgen van een stukje van de cultuur.Het gedwongen worden om Frans te praten. En vooral het genieten van de stad. O, wat kijk ik er naar uit om weer in Parijs te zijn!
Voor nu laat ik het even hierbij. Voor degenen die het leuk vinden om te weten wat ik allemaal uitspook daar in Frankrijk, zal ik proberen om hier regelmatig een stukje te schrijven over mijn belevenissen. Ik weet dat ik continu WiFi verbinding zal hebben op school, maar hoe het internet binnen mijn gastgezin geregeld is zal ik zondag pas weten. In ieder geval, je vous tiendrai informé! (Ik houd jullie op de hoogte!)
Bisou, Kirsten
